Amaç: Endobronşial ultrasonografi (EBUS) aracılı biyopsi tüm dünyada yaygın olarak kullanılan ve hastaların morbidite sebebi olabilecek mediastinoskopi gibi işlemlerden kaçınmasını sağlayabilen kabul görmüş bir yöntemdir. Yapılan çalışmalarla duyarlılığı ve özgüllüğü kanıtlanmış bu yöntemin yakın zamanda merkezimizdeki uygulamalarda ortaya koyduğu sonuçları ve bunların klinikopatolojik yansımasını göstermeyi amaçlıyoruz.

Gereç ve Yöntem: Mayıs 2016-Temmuz 2017 tarihleri arasında Marmara Üniversitesi Pendik Eğitim ve Araştırma Hastanesi Patoloji Laboratuvarın’da değerlendirilen EBUS aracılı biyopsiler çalışmamıza alınmıştır. Olgulara ait klinik bilgiler retrospektif olarak merkezimiz sistemi üzerinden ve patolog eşliğinde işlem yapılan olgularda olgu patoloji formu üzerine patolog tarafından alınan notlardan elde edilmiştir.

Bulgular: Toplam 61 olgunun değerlendirildiği çalışmamızda, 3 olguya 2 defa EBUS aracılı biyopsi uygulandığı görülmüştür. Bu olguların yalnız 5’inde hasta başı değerlendirme yapılmamıştır. Olgularda ortalama yaş 58, kadın/erkek oranı 20/41’dir. Olguların ön tanılarında sırasıyla malignite (%70, n=42), sarkoidoz (%30, n=18), enfeksiyon (tüberküloz dahil)(%16, n=10), lenfoma (%3, n=2) ve son olarak moleküler inceleme için yeni tümör dokusu (%2, n=1) yer almaktadır. Elli beş (%90) olguda mediastinal lenf noduna girilmiş, 4 (%7) olguda akciğerdeki kitleye, 2 (%3) mediastendeki kitleye ve 1 (%2) olguda hiler lenf noduna girilmiştir. Olgu başına yapılan ortalama girişim sayısı 4’tür. Dokuz olguda yetersiz sitolojik materyal değerlendirmesi yapılmıştır. Bu olguların 2’sinde hasta başı değerlendirme yapılamamış, 3 olguda 1’er girişim sonrası hasta uyumsuzluğu veya lezyon/lezyonların uygunsuzluğu nedeniyle işlem sonlandırılmak zorunda kalınmış, 4 olguda hasta başı değerlendirmede yetersiz ya da sınırlı sayıda hücre içeren materyal olduğu bildirilmiş kalıcı patolojik incelemede olgulara ait tüm materyal incelendiğinde tanı için yeterli materyalin olmadığı görülmüştür. Olguların kalıcı patoloji incelemesi/ hasta başı değerlendirme uyumuna bakacak olursak malignite pozitif olgularda %100 uyum (18/18) saptanırken, yetersiz olguları göz ardı edersek, malignite negatif olgularda da uyum %100 olarak saptanmaktadır. Granülom olarak raporlanan olgularda uyum %70 (10/7) olarak saptanmıştır. Malignite pozitif olgularımızdan 5’inde klinik istek üzerine hücre bloklarından moleküler inceleme yapılmış, bir olgudaki EGFR mutasyonu incelemesi açısından yetersizlik dışında, EGFR-ALK-ROS1 moleküler incelemelerinin tamamından sonuç alınabilmiştir.

Sonuç